SOS Kinderdorpen werkgroep Putten
  • Home
  • Agenda
  • De Winkel
  • SOS Kinderdorpen
  • Onze dorpen
    • Bylakuppe - India
    • Canchungo - Guinee Bissau
    • Gulu - Oeganda
  • Knipselkrant
  • Contact
  • ANBI goedgekeurd

onze dorpen

De dorpen die onze werkgroep direct steunt.

SOS Kinderdorp GULU-Oeganda

Foto
Dit is Mouna.......................

   Net als vele duizenden andere weeskinderen staat zij er helemaal alleen voor. Geen papa. Geen mama. Geen thuis. Geen toekomst. Mouna staat symbool voor de weeskinderen in de wereld. SOS-Kinderdorpen geeft kinderen als Mouna weer een thuis.


Foto
 In 2008 bestond onze werkgroep 30 jaar en hebben we een aantal extra
   activiteiten georganiseerd, waarmee we veel geld hebben opgehaald. Als
   kroon op ons jubileum konden we maar liefst € 73.000,-- overmaken voor
   een eigen 'Putten-House'in Gulu Oeganda. In 2011 konden we
   opnieuw € 25.000,- overmaken voor de bouw van een schoollokaal.

   Algemene informatie:
   De twintigjarige burgeroorlog in Noord-Oeganda heeft onuitwisbare
   sporen nagelaten. Vele kinderen staan er alleen voor en kampen met
   trauma's. Noord-Oeganda krabbelt langzaam uit het dal. Nu het
   rebellenleger van de lra en de regering een akkoord hebben gesloten,
   kan de bevolking stapje voor stapje het leven weer oppakken. De
   dreiging van geweld is grotendeels verdwenen en vrouwen durven weer
   alleen over straat. Maar de erfenis van twintig jaar geweld is groot.
   Voormalige kindsoldaten moeten hun trauma’s verwerken. Mensen hebben
   hun familie verloren. Vrouwen zijn verkracht. Vele kinderen staan er
   alleen voor. Hun ouders zijn dood. Anderen zijn door de lra
   teruggestuurd naar Gulu en hebben niemand die voor hen kan zorgen.

   Nieuwe start
   In 2009 is begonnen aan de bouw van een nieuw SOS-Kinderdorp in Gulu.
   Vanuit ons huidige nooddorp in Gulu bieden we al vier jaar op allerlei
   manieren hulp. Op dit moment hebben we honderd kinderen onder onze
   hoede. Ondanks dat we nu nog gevestigd zijn in een noodopvang, kunnen
   we veel doen voor de lokale bevolking. Elke dag worden in ons medisch
   centrum vijftig mensen behandeld. Ons sociaal centrum biedt hulp aan
   kwetsbare gezinnen en alleenstaande moeders. Daarnaast helpen we
   voormalige kindsoldaten hun leven weer op te pakken. Door hen een
   opleiding te geven kunnen ze een nieuwe start maken. Zoals Alex, een
   jongen van inmiddels twintig jaar. In ons sociaal centrum leerde hij hoe je het land
   moet bewerken en kon hij met de verstrekking van een microkrediet een
   geit kopen. Zijn familie profiteert nu ook van zijn kennis en ervaring.

   Een blijvend thuis
   Hoewel het nooddorp een groot verschil maakt voor vele kinderen en de
   lokale gemeenschap, is er vooral behoefte aan zekerheid. Aan een
   blijvend thuis voor de kinderen. We zijn dan ook blij dat we met steun
   van Nederlandse donateurs en sponsors binnenkort kunnen beginnen met de
   bouw van een permanent SOS-Kinderdorp in Gulu. De overheid heeft ons
   een stuk grond gedoneerd en op dit moment is een architect bezig met
   het maken van bouwtekeningen. Na twintig jaar van geweld kunnen we de
   kinderen van Gulu eindelijk de nieuwe start geven die ze zo hard nodig
   hebben!

   SOS in Oeganda
   SOS-Kinderdorpen heeft al twee dorpen in Oeganda; in Kakiri en Entebbe.
   John was vier jaar toen hij een plekje kreeg in het SOS-Kinderdorp in
   Entebbe. “Toen John bij ons kwam, kon hij niet praten en was hij
   ondervoed en ziek”, vertelt Ruth Mutumba, directeur van het SOS-dorp.
   “Als niemand had ingegrepen, was hij zeker overleden.” Johns moeder
   liet hem in de steek toen hij nog een baby was. Zijn vader
   verwaarloosde hem. Er was niemand die naar hem omkeek. “John zat dagen
   alleen thuis. Hij kreeg amper te eten en leefde in erbarmelijke
   omstandigheden. De kleine hut waar hij woonde, was vies; een bron van
   allerlei ziektekiemen.” De eerste maanden in het kinderdorp staarde
   John de hele dag voor zich uit. “Het moet vreselijk voor hem zijn
   geweest”, zegt zijn SOS-moeder Mary. “Hij zei niks en kon zich
   bijvoorbeeld niet zelf aankleden. John had het gedrag van een baby. Hij
   heeft nooit liefde of aandacht gekregen. Hierdoor heeft hij zich niet
   kunnen ontwikkelen. Als je hem nu ziet, kun je je niet meer voorstellen
   hoe slecht hij eraan toe was.” John is inmiddels zes jaar en een
   vrolijk jongetje. Hij gaat naar school en heeft veel vriendjes in het
   kinderdorp. Hij praat goed en hoewel hij nog hulp nodig heeft bij het
   verwerken van zijn traumatische verleden, is hij spontaan en levendig
   als elk ander kind.

   

Powered by Create your own unique website with customizable templates.